Dzisiaj przypada uroczystość wszystkich chrześcijan. Choć nasze myśli kierują się ku zmarłym, to jednak jest to przede wszystkim nasz dzień. Nowy Testament nie waha się nazwać wiernych Bogu świętymi i słusznie czyni, ponieważ życie wieczne zaczyna się już tu na ziemi, a wieczność ma swój początek w czasie. Patrząc na groby, widzimy niewątpliwie życie z Bogiem, a patrząc na własne dusze już wiemy, że śmierć nie będzie miała ostatecznego słowa. I to zwycięstwo Jezusa, jest chlubą nie tylko nas ludzi, ale również wszystkich duchów niebiańskich, które zdumione wspaniałością Bożego Miłosierdzia, chwalą wraz z nami zwycięstwo łaski w świętości człowieka.

Ten, Który potrafi z upadku wyprowadzić świętość, powiedział kiedyś: „Bądźcie świętymi, bo ja jestem święty, Pan Bóg Wasz."
Co za podkreślenie, zjednoczone z końcowym zdaniem 5 rozdziału Mateusza/Mt 5, 48./. Pierwsze pragnienie Boga wzywające nas do świętości, nawiązuje do dnia, w którym przybyli Izraelici na pustyni Synaj. Wyruszyli z Refidim i przybyli na pustynię Synaj i tam rozbili obóz naprzeciw góry. Wstąpił Mojżesz do Boga i Jahwe zawołał do Mojżesza (Wyj 19, 3-6.): „Powiesz domowi Jakuba i to oznajmisz synom Izraela. Wyście widzieli co uczyniłem Egiptowi, jak niosłem was na skrzydłach orlich i przywiozłem was tutaj. Teraz jeśli pilnie będziecie słuchać głosu mego i strzec mojego przymierza będziecie moją szczególną własnością pośród wszystkich narodów gdyż do mnie należy cała ziemia. Lecz wy będziecie mi królestwem kapłanów i ludem świętym, takie to słowa powiedz synom Izraela.". 

Przymierze na Synaju zostało przedstawione jako czyn Boga wobec swego ludu.
Naród jest od tej chwili niesiony przez Boga jakby na skrzydłach orlich. Orzeł bierze na swoje skrzydła małe pisklęta i uczy jest fruwać. I tak samo Jahwe niósł swój naród na skrzydłach z Ziemi Egipskiej i przyprowadził na górę Synaj.
A więc inicjatywa doprowadzenia człowieka do świętości, leży wyłącznie w rękach Bożych. To Bóg przyprowadził swój lud do siebie i musimy w tych kategoriach patrzeć na ten termin świętość.

Drugi element zaczyna się od stwierdzenia: "Jeśli pilnie słuchać będziecie głosu mego i strzec mojego przymierza." Przymierze, wspólnota ludu Jahwe ma charakter warunkowy. Jeśli... A więc nie jest to narzucenie czegoś ludowi siłą, bo lud może wybrać Boga lub może nie wybrać. Może go słuchać albo nie słuchać.

Jeżeli jednak posłucha Boga i wypełni przymierze - i tu dochodzimy do trzeciego elementu - lud będzie obdarzony szczególnymi przymiotami czy darami.
One tutaj prowadzą do pełnego rozumienia świętości. I w końcu Bóg mówi o jednym z darów, będziecie moją własnością. W języku hebrajskim mamy tu taki piękny termin segulah. Oznacza on własność szczególnie umiłowaną, do której ktoś jest bardzo przywiązany i komuś na tej własności bardzo zależy. Na mocy przymierza synajskiego taką własnością stał się Naród Wybrany, szczególnie przez Boga umiłowany. Odtąd Bóg zwraca się do swojej własności: wy będziecie królestwem kapłanów, to znaczy nie tylko garstka, ale cały lud wybrany jest królestwem kapłanów. Aby to zrozumieć, musimy sobie przypomnieć jaką funkcję pełni kapłan w Starym Testamencie. Pełnił podwójną rolę. Najpierw z dołu do góry - a więc w imieniu ludu składał Bogu ofiarę. Następnie od góry do dołu - w imieniu Boga głosił ludowi prawo. Wyjaśniał Boże prawo ludowi. Nazwanie całego ludu królestwem kapłanów oznacza, że cały lud wybrany uczestniczy w tej podwójnej funkcji kapłańskiej. Ma po pierwsze prawo składać w świątyni Bogu ofiarę.
Wiemy jak bardzo pilnie Izraelici strzelili tego prawa. Potrafili sobie u Rzymian uzyskać prawo, że nie wolno było nikomu obcemu wejść na teren świątyni, lecz tylko lud wybrany mógł uczestniczyć w kulcie i razem z kapłanem składać Bogu ofiarę.
I po drugie cały lud uczestniczy w głoszeniu Bożego prawa, Bożego Słowa.

Izajasz mówi, że cały lud stał się misjonarzem jedynego i prawdziwego Boga.

Przypieczętowaniem tych przywilejów jakie lud otrzymał jest tytuł: świętość.
To właśnie musimy bardzo dobrze zrozumieć, to biblijne pojęcie świętości. My ciągle patrzymy na świętość jak na doskonałość moralną, gdy tymczasem rzeczownik kadosz - świętość w j. hebrajskim znaczy separatus - czyli oddzielony od tego co nie jest święte i grzeszne i ofiarowany i poświęcony Bogu. Bóg jest trzykroć Święty i ten, kto chce czcić trzykroć Świętego Boga, to ma stać się uczestnikiem Świętego ludu. Przy takim zrozumieniu świętości możemy zrozumieć te napomnienia proroków, chodzi o przestrogi przed łączeniem się z wszelkiego rodzaju narodami pogańskimi. I teraz, by lepiej zrozumieć sens tego związku, to należy postawić dopiero na drugim miejscu doskonałość moralną

Możesz wziął krew oferowaną Bogu i tą krwią pokropił ołtarz kamienny, które symbolizowały Boga Jahwe i dwanaście słupów kamiennych, które symbolizowały dwanaście pokoleń Izraela. Jaki sens ma ten ryt? Otóż krew w kulturze semickiej oznacza życie. W księgach biblijnych jest wielokrotnie powiedziane: w krwi jest życie. Dlatego pokropienie tą samą krwią ołtarza, który oznacza Boga i słupów, które oznaczają lud wybrany oznacza, że na mocy przymierza między Bogiem a ludem zaistniała głęboka życiowa jedność. Dlatego też lud tak ściśle zjednoczony z trzykroć Świętym Bogiem, nie powinien się wdawać z tym, co grzeszne i pogańskie.

Miała ona miejsce u stóp góry Synaj. Uczta w języku semickim oznacza pokój. Dlatego do uczty zasiadali tylko przyjaciele, którzy żyli ze sobą w zgodzie i pokoju. Uczta u stóp góry oznaczała, że między Bogiem Jahwe a ludem istnieje ścisły związek przyjaźni, miłości i pokoju. W tym właśnie kontekście jawi się określenie Ludu Bożego jako ludu Świętego. W kontekście tej wielkiej wspólnoty z Bogiem Jahwe.

Prorocy, by to przedstawić w sposób zrozumiały dla prostego ludu używali obrazów. Obrazów zaczerpniętych z codziennego życia. Znamy te obrazy - przypominam tylko. Jahwe jest małżonkiem albo oblubieńcem a lud wybrany oblubienicą. Jahwe jest wierny, umiłowany a małżonka często zdradza swojego Boga. Zwróćmy uwagę na jeden szczegół, może to jest porównanie zuchwałe. Otóż Bóg bierze porównanie z życia codziennego i jeżeli małżeństwo może ukazywać te przedziwne związki Boga z ludem, to jest ono tutaj ukazane, jako coś wielkiego i świętego. Drugi obraz: Bóg jest pasterzem a lud wybrany jest owczarnia. Trzeci obraz z życia codziennego: Jahwe jest ojcem i Izrael z Synem. W tym kontekście święty Lud oznacza oddzielony od tego co grzeszne, ale uwaga bardzo ściśle zjednoczone z trzykroć Świętym Bogiem.

Święty Piotr w pierwszym swoim liście w rozdziale drugim słowa z Księgi Kapłańskiej odnosi do Ludu nowego Przymierza pisząc: „Jak niedawno narodzona niemowlęta pragniecie duchowego, niesfałszowanego mleka, abyście dzięki niemu wzrastali ku zbawieniu - jeżeli tylko zasmakowaliście, że słodki jest Pan. Zbliżając się do tego, który jest żywym kamieniem odrzuconym wprawdzie przez ludzi, ale u Boga wybranym i drogocennym, Wy również niby żywe kamienie jesteście budowani jako duchowa świątynia, by stanowić święte kapłaństwo dla składania duchowych ofiar przyjemnych Bogu przez Jezusa Chrystusa. To bowiem zawiera się w Piśmie: Oto kładę na Syjonie kamień węgielny, wybrany, drogocenny, a kto wierzy w niego na pewno nie zostanie zawiedziony. Wam zatem, którzy wierzycie, cześć! Dla tych zaś co nie wierzą, właśnie ten kamień, który odrzucili budowniczowie, stał się głowicą węgla i kamieniem upadku i skałą zgorszenia. Ci nieposłuszni słowu upadają do czego z resztą są przeznaczeni. Wy zaś jesteście wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem, narodem Świętym, ludem na własność przeznaczonym, abyście ogłaszali dzieła potęgi Tego, który was wezwał z ciemności do prawdziwego swojego światła. Wy, którzyście byli nie - ludem, teraz jesteście ludem Bożym, którzyście nie dostąpili Miłosierdzia, teraz zaś jako ci, którzy Miłosierdzia doznali." A więc te same przymioty, które Stary Testament odnosił do Izraela, Nowy Testament odnosi do Kościoła. Ty tutaj jednocześnie - ale dopiero na drugim miejscu - Piotr wymienia obowiązki jakie spadają na ochrzczonych. Świętość jest przywilejem całego kościoła: wierzę w Święty, powszechny i Apostolski Kościół. Jest On Święty, o ile są tego świadomi wewnętrznie jego wybrani. Wybrani i ich świadomość rzutuje na cały Kościół. I tutaj mówimy o eklezjalnym charakterze grzechu. Nawet najmniejszym grzech, najbardziej prywatny obniża moc całego Kościoła. Jest to sprawa całego Kościoła. Przez grzech odzieramy z blasku i świętości całą wspólnotę. Wszystko to co spotyka wierzącego, a co wymieniają błogosławieństwa, wszystko to prowadzi nas do świętości, czyli do zjednoczenia ze Świętym Bogiem na wieki. Amen..