Nowa Kultura - wskaźnik 9 - Chodzenie po domach
Poznamy teraz kolejny 9 wskaźnik nowej kultury jest nim chodzenie parami po ulicach, a lepiej jak Maryja po domach w oparciu o nawiedzenie świętej Elżbiety zapisane przez Łukasza. /Łk 1, 26 – 38./
Pokorni pełnią wolę Bożą, to główna myśl zawarta w
Piśmie św. Takich pokornych widzimy już w Księdze Samuela, bo jest tam opis pragnienia jakie zrodziło się w sercu Dawida, by zbudować Świątynię dla Boga.
Co za upokorzenie spotkało Dawida, choć ona jest przed
obrazem Tej świątyni, która stała się Maryja.
W Ewangelii Słowo weszło do Łona Maryi, ale zobaczymy
w jakim sensie ?
Zobaczmy co ze Słowem Bożym czyni Matka Naszego
Pana. Widzimy ją w dosyć dziwnej roli.
Ona nie zatrzymuje się, nie rozmyśla o tym, co się stało
w momencie Zwiastowania, by cieszyć się tym.
Po spotkaniu z Bogiem idzie na spotkanie z innymi, nie
zadawala się tym co otrzymała. Jej powołane nie zamyka jej w domu, lecz wysyła ją na ulicę. Jest to konsekwencja logiki posłuszeństwa: „ W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta…”
Obraz Maryi, która pokonuje w pośpiechu strome ścieżki,
zawsze mnie fascynował. Jej kroki wyrażają świadomość, dojrzałość i radość z przepowiadania. Maryja niesie w sobie tajemnicę. Ta, która odpowiedziała na Boże oczekiwanie, teraz jest gotowa do tego, by odpowiedzieć na oczekiwania ludzi.
To co wydarzyło się w jej wnętrzu, staje się
przesłaniem, szerzącą się wieścią. Jej kroki ogłaszają nadejście nowych czasów, czyli nowej kultury.
Dzięki niej Jezus wychodzi na drogi świata jeszcze
przed swoim narodzeniem.
Wkrótce w Ewangelii, zobaczymy Chrystusa, który
nieustannie jest w ruchu, który ciągle wędruje.
Nie zapominajmy jednak, że swoją wędrówkę Chrystus
rozpoczął już w łonie swojej matki.
Niecierpliwa z miłości
Od tej chwili nawiedzenia Maryja zdradza odznaki
niecierpliwości. Jest świadoma, że syn nie należy do niej. Jest przeznaczony dla innych. Jest darem dla wszystkich.
Ona zaś, jeszcze przed Jego urodzeniem już niesie Go do
tych, do których przyszedł. Niesie Go do ludzi. Nawiedzenie wyraża dynamizm uczestnictwa, a nie zazdrosną postawę kogoś, kto chce zachować skarb dla siebie.
Używając klasycznego wyrażenia, możemy powiedzieć,
że Dziewica jest „monstancją”. Jest to jednak monstrancja, która się porusza.
Ta monstrancja nie trzyma innych na odległość,
przeciwnie – znosi wszelki dystans.
Nie podobają mi się …
Nie podobają mi się też „Zachłanne Madonny”, których
ramiona wydają się przyduszać i więzić Chrystusa.
Podobnie irytują mnie niektórzy chrześcijanie i pewne
ich grupy, które sprawiają wrażenie, że Chrystus jest ich własnością, a chrześcijaństwo jest rzeczywistością, zarezerwowaną jedynie dla nich.
Istnieje indywidualizm/również wspólnotowy/, który
stanowi przeciwieństwo logiki bycia dla innych.
Dlatego nieraz w tych Madonnach, Chrystusa trzyma się w cieple, chroni rozpieszcza i ukrywa w intymnej atmosferze. Unika się nagłych skoków temperatury i nie naraża się Go na kontakt ze światem.
Kołysze się Go do snu modlitwami, formułami i pieśniami.
Tam ściany są wyciszone, tak, aby nie doszły do niego
głosy z rynku i hałasy z ulicy. Innymi słowy – tylko pozornie - Chrystus jest wśród swoich.
Chrystus
Chrystus jest jednak wśród swoich tylko wówczas,
gdy jest „na zewnątrz”, pośród zwykłych ludzi, przy stole grzeszników.
Dlatego Maryja, gdy tylko poczuła obecność Chrystusa w swoim
łonie, opuszcza dom w Nazarecie. Pokazuje, że jej syn jest bezpieczny tylko wówczas, gdy wychodzi naprzeciw trudnościom.
Gdy udaje się na strome ścieżki.
Dzisiaj rozumie się, że chrześcijaństwo nie jest darem dla
„niektórych”, dla pewnej elity, lecz przypomina stół, przy którym jest miejsce dla wszystkich. Chrystus nie jest migoczącym płomykiem, który tworzy intymną atmosferę w naszym prywatnym wieczerniku, lecz ogniem, który powinien objąć cały świat; nie jest kołysanką, lecz potężną pieśnią, która nie musi się obawiać kilku fałszywych „nut istnień ludzkich”.
Maryja i ja pozwalamy na pójście w góry
Maryja jest tą, która uwierzyła, to znaczy powierzyła
innemu. Pozwoliła, aby niósł ją kto Inny.
Uchwyciła się Słowa, które nie dało jej żadnych
zabezpieczeń, nie przedstawiło przekonujących dowodów. Lecz wysłało ją w drogę, na nieoczekiwaną, pełną niespodzianek wędrówkę.
Słowo otworzyło ją na to, co nieprzewidywalne.
Ufa raczej Bogu, który nie zawodzi wówczas, gdy ktoś porzuca własne zabezpieczenia i całkowicie Mu się powierza.
A my jak możemy pokonać drogę do Elżbiety?
Z pewnością przez moc Pana, którego przyjmujemy
na cotygodniowym kręgu biblijnym i w Eucharystii.
Jakże Go nie nieść dalej, jakże nie zauważyć samotnej „Elżbiety”.
Jakże nie zrealizować dzisiaj pośpiechu Maryi, który
przynagla nas do przyjęcia postawy dalekiej od zajmowania się sobą. Dalekiej od koncentracji nad własnym ego, na czynieniu wszystkiego dla siebie.
Samemu prowadząc krąg z intensywną medytacją nad historią zbawienia łatwiej jest pobiec do drugiego domu, by podzielić się tam doświadczeniem zaskakującej mocy i miłości Boga.
Wiadomo jaką symbolikę w Biblii mają góry.
- Spieszyć się w góry, to znaczy nie ociągać się w dążeniu ku coraz to wyższym stopniom doskonałości.
- Droga twoja idzie pod górę, ale z góry widzimy więcej, idąc taką drogą zdobywasz ostatecznie większe poznanie siebie i Boga. Amen.
Ks. Jan Kruczyński, Witkowo Drugie, dnia 24 stycznia 2021